Hala Stulecia uznawana jest za pionierskie osiągnięcie inżynierii i architektury XX stulecia. Jest przykładem twórczego i innowacyjnego rozwoju technik budowlanych z wykorzystaniem żelbetu.
Hala wraz z towarzyszącymi budowlami została wzniesiona w latach 1911-1913 na południowym obrzeżu Parku Szczytnickiego we Wrocławiu. Była jednym z elementów wystawy zorganizowanej z okazji setnej rocznicy zwycięstwa wojsk sprzymierzonej Europy nad Napoleonem. Na wystawie zaprezentowano możliwości gospodarcze, techniczne i artystyczne Wrocławia i Śląska. Część ekspozycji zajmowała wystawa sztuki ogrodowej, której główną atrakcją był ogród japoński, założony przez entuzjastę orientu – hrabiego Fritza von Hochberga przy udziale ogrodnika z Japonii – Mankichi Arai. Kompleks wystawowy należał wtedy do największych założeń ekspozycyjnych, a trwale urządzone tereny wykorzystywano później do prezentacji ważnych przedsięwzięć gospodarczych i artystycznych.
Hala Stulecia, wzniesiona według projektu Maksa Berga, naczelnego architekta Wrocławia, przy udziale Hansa Poelziga, połączyła walory funkcjonalne z treściami symbolicznymi. Za jej pierwowzór ideowy uznawany jest kościół Hagia Sophia w Konstantynopolu.
Budowa hali była wielkim przedsięwzięciem technologicznym, przykładem najwyższej sprawności inżynierskiej i organizacyjnej. zastosowano śmiałe rozwiązania konstrukcyjne, jako materiału budowlanego użyto surowego betonu kształtowanego w efektowne i skomplikowane formy, co było nowatorskim rozwiązaniem. Hala Stulecia należy do największych żelbetowych budowli publicznych na świecie (oś budowli wynosi 152 m, średnica kopuły – 65 m, całkowita wysokość – 42 m), a równocześnie jej ogromna bryła zadziwia lekkością i harmonią swobodnie kształtowanej przestrzeni.
W otoczeniu Hali, starannie skomponowanym przez Hansa Poelziga, wzniesiono także Pawilon Czterech Kopuł oraz Pergolę otaczającą sztuczny staw. Z pierwotnego założenia ogrodu japońskiego zachował się układ ścieżek, kształt stawu, pagórkowate ukształtowanie terenu wraz ciekami wodnymi w południowej części terenu oraz część drzewostanu. Elementy te stały się podstawą prac rewaloryzacyjnych przeprowadzonych w ostatnich latach XX wieku pod kierunkiem japońskich ogrodników. Ogród jest jedynym tego typu i wielkości obiektem w Polsce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz