Dolina Słupi

Park Krajobrazowy "Dolina Słupi"- został utworzony w 1981 roku i jest jednym z najstarszych parków krajobrazowych w Polsce. Jego powierzchnia wynosi 37 040 ha i wraz ze swoją otuliną- 83 170 ha, obejmuje obszar środkowego biegu rzeki Słupi i jej zlewni od miejscowości Soszyca do drogi Krępa-Łosino.

Park Krajobrazowy "Dolina Słupi" jest parkiem typu dolinnego, a jego teren został ukształtowany w okresie topnienia północnoatlantyckiego lądolodu, co przyczyniło się do bogactwa form krajobrazu i znacznego zróżnicowania wysokościowego terenu. Charakterystyczną cecha Parku jest jego lesistość, aż 72% powierzchni zajmują lasy. Najczęściej spotykanymi tu zbiorowiskami leśnymi są bory sosnowe świeże i mieszane, znacznie rzadziej bory bagienne. Lasy liściaste Parku reprezentowane są przez kilka typów zbiorowisk, z których największe powierzchnie zajmują buczyny niżowe: kwaśna i żyzna, dolinom rzecznym towarzyszą grądy gwiazdnicowe, łęgi wierzbowo topolowe i zarośla łozowe. Do bardzo interesujących formacji roślinnych należą torfowiska, a wśród nich szczególnie cenne fragmenty nawiązujące do torfowisk wysokich.

Ważnym elementem krajobrazu są Jeziora o różnej wielkości, kształcie i pochodzeniu, na czele z największym jeziorem Parku- Jeziorem Jasień (590 ha). Do najcenniejszych przyrodniczo należą Jeziora lobeliowe z ich reliktową roślinnością. Flora roślin naczyniowych Parku liczy 748 gatunków, z czego wiele z nich to gatunki chronione, zagrożone i ginące. Obszar Parku z jeziorami, licznymi strumieniami i rzekami stanowi dogodne środowisko życia dla wielu gatunków ryb, w tym cennych ryb wędrownych: łososia i troci. Wśród podmokłych terenów znakomite warunki rozwoju znalazło 10 gatunków płazów. Na terenie Parku spotkać można również 4 gatunki gadów. Bogato przedstawia się ornitofauna. Na szczególną uwagę zasługuje gniazdowanie gągoła, błotniaka zbożowego, kani rdzawej, bielika, orlika krzykliwego i puchacza- ptaków zagrożonych i wpisanych do "Polskiej czerwonej księgi zwierząt". Ze względu na różnorodność i bogactwo awifauny cały obszar Parku został uznany za jedną z 118 ostoi ptaków w Polsce. W 2004 cały obszar Parku włączony został do sieci Natura 2000 jako obszar specjalnej ochrony ptaków jako "Dolina Słupi"- PLB 220002. Na obszarze Parku stwierdzono również 41 gatunków ssaków. Dla ochrony najcenniejszych fragmentów naturalnej przyrody, na terenie Parku utworzono 4 rezerwaty przyrody i ustanowiono 57 pomników przyrody.

Ichtiofauna (ryby) dorzecza Słupi liczy 27 gatunków. Bliskość Bałtyku sprawia, że mimo istnienia wielu barier hydrotechnicznych, rzeki Parku są licznie odwiedzane przez ryby wędrowne: łososie atlantyckie, trocie wędrowne a także blisko spokrewnione z rybami pierwotne kręgowce- minogi rzeczne. Łososie i trocie osiągają pokaźne, a nawet rekordowe rozmiary. Ich wielkość może dochodzić do metra długości i więcej, a waga do kilkunastu kilogramów. są one cenionym obiektem połowów wędkarskich. Stosunkowo czyste, chłodne i dobrze natlenione wody rzek są siedliskiem pstrągów potokowych, lipieni, głowaczy białopłetwych, a także objętych ochroną gatunkową strzebli potokowych i minogów strumieniowych.

 Płazy znalazły znakomite warunki rozwoju w krajobrazie obfitującym w rozległe tereny podmokłe i różnorodne zbiorniki wodne- stanowiące często dogodne miejsca rozrodu płazów. Spośród 18 gatunków żyjących w Polsce na obszarze Parku stwierdzono 11. Płazy ogoniaste, grzebiuszkowate oraz ropuchy prowadzą nocny tryb życia. są wśród nich traszka zwyczajna i grzebieniasta, drobna grzebiuszka ziemna zwana huczkiem, pożyteczna ropucha szara i niezwykła ropucha paskówka, która jest najmniejszą (8 cm) i najrzadziej spotykaną ropuchą w Polsce. Żaby trawna i moczarowa należą do tzw. "żab brunatnych". Preferują środowiska lądowe, w wodzie przebywają tylko w okresie godowym. Natomiast związane przez całe życie ze środowiskiem wodnym żaby jeziorkowa i wodna należące do "żab zielonych".

Ze względu na bogactwo i różnorodność awifauny (ptaki) cały obszar Parku uznany został za jedną ze 118 ostoi ptaków w Polsce. W 2004 roku cały obszar Parku włączony został do sieci Natura 2000 jako obszar specjalnej ochrony ptaków- "Dolina Słupi"- PLB 220002.Spośród 147 gatunków aż 139 ma status ptaków objętych całkowitą ochroną. W lasach usłyszeć można śpiew piecuszek, drozdów, rudzików, kosów i innych. W przestworzach szybują ptaki drapieżne. Największy z nich to bielik. Gniazduje on M.in. w rezerwacie "Gniazda Orła Bielika" . W sąsiedztwie pól i łąk można spotykać znacznie mniejszą kanię rudź. Inne ptaki drapieżne- myszołowy, jastrzębie, kanie czarne są częściej spotykane niż bieliki i łatwiejsze do obserwacji. Z brzegami rzek i strumieni związane są : zimorodki, pliszki górskie, brodące samotne i piskliwe, jaskółki brzegówki oraz pluszcze. Z gatunków zagrożonych wyginięciem dobre warunki do przetrwania znalazły derkacze, duże ptaki przypominające kuropatwy, żerujące na łąkach i ugorach, spotykane również nad Słupią. Gniazda bociana białego są ozdobą przydrożnych słupów i dachów domów. Jego kuzyn- bocian czarny kryje się natomiast w koronach wysokich drzew. Park jest również ważną ostoją żurawia, mieszczącą się w gronie 10 najważniejszych ostoi krajowych. zasiedla on w Parku głównie torfowiska, spotykany jest także nad Słupią. Uznany został za charakterystycznego przedstawiciela śródleśnych torfowisk, gdzie jest jednym z dominantów lęgowego ugrupowania ptaków.

Na terenie Parku stwierdzono dotychczas 748 gatunków roślin naczyniowych, w tym 77 gatunków drzew i krzewów i 671 gatunków roślin zielnych. 43 gatunki podlegają prawnej ochronie gatunkowej, 29- objętych jest ochroną ścisłą i 14- ochroną częściową. Na polskiej czerwonej liście roślin ginących (wymierających, zagrożonych i rzadkich) znalazło się 16 z wszystkich gatunków stwierdzonych w Parku. Do uznanych za zagrożone i ginące na Pomorzu Zachodnim należy 46 gatunków. Ponadto we florze naczyniowej Parku można wyróżnić kolejnych 29 gatunków interesujących w regionie słupskim i rzadziej notowanych na Pomorzu Zachodnim. Wśród roślin zarodnikowych najlepiej jest rozpoznana flora porostów- łącznie odnaleziono 200 gatunków. Słabo rozpoznana jest flora mszaków. Do tej pory dobrze zinwentaryzowano jedynie mszaki terenów mokradłowych. Wśród roślin naczyniowych do najcenniejszych należą gatunki z rodziny storczykowatych Orchidaceae, jak również rośliny wskaźnikowe jezior lobeliowych (lobelia jeziorna Lobelia dortmanna, poryblin jeziorny Isöetes lacustris i brzeżyca jednokwiatowa Littorella uniflora), rosiczki Drosera, przygiełki Rhynchospora, pełnik europejski Trollius Europaeus czy bagnica torfowa Scheuchzeria palustris. We florze porostów 40 taksonów ocenianych jest jako cenne. Reprezentują one wszystkie grupy ekologiczne- porosty naziemne, naskalne, epifity i rosnące na martwym drewnie. Najliczniejszą grupę stanowią epifity, co jest oczywiste biorąc pod uwagę dużą lesistość Parku. Słabo jest rozpoznana flora mszaków. Do tej pory jedynie badania ekosystemów bagiennych Parku pozwoliły na dość dokładne poznanie składu gatunkowego tej grupy roślin. łącznie zinwentaryzowano 30 gatunków mszaków, w tym również mszaki wodne. Do najcenniejszych należą błotniszek wełnisty Helodium bliovii, chwytnikowiec lśniący Homalotecium nitens i mszar nastroszony Paludella squarrosa.

Stosunkowo znaczną powierzchnię Parku zajmują natomiast torfowiska niskie. Wśród nich warto wymienić torfowiska soligeniczne powstające w miejscach gdzie, intensywnie wypływają wody podziemne. Często na zboczach, czy u podstawy stoku. Wody, które wypływają na torfowiskach soligenicznych mogą pochodzić nawet z miejsc położonych w dużej odległości od torfowiska. Ich przepływ pod ziemią jest bardzo długi, dzięki czemu są to wody w dużym stopniu nasycone związkami mineralnymi. Ten typ torfowisk obfituje w bogactwo gatunkowe roślin, począwszy od mszaków brunatnych po okazałe rośliny kwiatowe np. pełnik europejski, wielosił błękitny oraz storczyki: kukułki, kruszczyk błotny, listera jajowata.

Suwalszczyzna - bibliografia

 Suwalszczyzna to kraina piękna jak baśń. Doczekała się zatem kilkunastu ciekawych przewodników. W mojej opinii najlepszy z możliwych jest przewodnik Polska Egzotyczna (obie części, choć tylko tom I obejmuje teren Suwalszczyzny),który sugeruje wędrówkę wzdłuż granicy i do kilku kilometrów od niej. Zarówno założenie przewodnika, jak i zawartość jest... genialna. Zresztą najwyraźniej inni sądzą podobnie skoro przewodnik doczekał się już czwartej edycji.

Dodajmy do tego przewodniki lokalne wydawnictw regionalnych i ... możemy tutaj spędzać wakacje każdego roku... (większość lokalnych przewodników jest dostępna w oddziałach PTTK)

Szlakami północnej Suwalszczyzny – przewodnik; Wojciech Batura, wyd. Jaćwież

Szlakami północnej Suwalszczyzny – przewodnik; Stefan Maciejewski, wyd. Jaćwież

Suwalszczyzna. Kraina jak baśń.; wyd.SIRT - ogólny przewodnik

Suwalszczyzna Zaniemenie. Przewodnik; Agencja "TD"- ogólny przewodnik

Suwalski Park Krajobrazowy – mapa turystyczna wyd HM; 1:50 000

Jeśli nie są Wam obce antykwariaty, to możecie w nich znaleźć następujące perełki:

HERZ LUDWIK : Pojezierze Suwalskie, szlaki turystyczne, Warszawa, Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1983

JANKOWSKI WŁODZIMIERZ, Suwalski Park Krajobrazowy i okolice, przewodnik ilustrowany, Suwałki, Włodzimierz Łapiński 1993

RąkOWSKI GRZEGORZ, Suwalski Park Krajobrazowy, Przewodnik przyrodniczo-krajoznawczy, Warszawa, Wydawnictwo PTTK Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego "Kraj", 1989

SOKOŁOWSKI Aleksander WŁADYSŁAW, Suwalski Park Krajobrazowy, Warszawa : Zarząd Główny Ligii Ochrony Przyrody, 1997

Dla etnografów, kulturologów i śledczych tradycji polecam następujące publikacje.

Otulone Szeszupą, Szelmentką i Wiatrołużą. - Książka jest zbiorem opisów wydarzeń, losów mieszkańców, tradycji, dawnego życia codziennego i uroku ziem należących obecnie do gmin Rutka-Tartak i Szypliszki.

Gwara i kuchnia Suwalszczyzny - Książka przypomina już często zapomnianą i wypartą z codziennego użycia suwalską gwarę mazurzącą.

Beskid Wyspowy

 

Charakterystyczną cechą Beskidu Wyspowego jest "wyrastanie" odosobnionych, wyspowo wznoszących się szczytów z typowo podgórskiego, sfalowanego łagodnymi garbami krajobrazu. Szczyty te mają strome, czasem nawet bardzo spadziste stoki, wierzchowina jednak z reguły jest płaska i wylesiona. Beskid Wyspowy jest krainą łączącą w sobie cechy podgórskie z górskimi. Góry nie łączą się tu w zasadzie w długie pasma, lecz tworzą jakby szereg wysp otoczonych głębokimi i szerokimi dolinami.

NAJWYŻSZE SZCZYTY:

• - Mogielica 1170 m. n.p.m.

- Ćwilin 1072 m. n.p.m.

- Jasień 1052 m. n.p.m.

- Modyń 1029 m. n.p.m.

- Luboń Wielki 1022 m. n.p.m.

- Krzystonów 1012 m. n.p.m.

- Kiczora Kamienicka 1007 m. n.p.m.

- Wielki Wierch 1007 m. n.p.m.

- Śnieżnica 1007 m. n.p.m.

- Szczebel 977 m. n.p.m.

- Lubogoszcz 968 m. n.p.m.

- Łopień 951 m. n.p.m.

- Cichoń 925 m. n.p.m.

- Ostra 928 m. n.p.m.

- Jaworz 918 m. n.p.m.

- Sałasz Wschodni 909 m. n.p.m.

- Lubomir 904 m. n.p.m.

NOCLEGI:

Poza agroturystyką ciężko tu o nocleg. Plecakowcy mają do dyspozycji:
- schronisko na Luboniu Wielkim
- Ośrodek Rekolekcyjny pod Śnieżnicą
- bazę namiotową na polanie Wały (sezonowo)
Dodatkowo bacówka na Jasieniu otwiera swoje podwoje dla maniaków survivalu:)

Mało nas... zdecydowanie Beskid Wyspowy nie jest w kręgu zainteresowania różnorakich wydawnictw. Zapewne dlatego, ze jego zachodnia część opisywana jest w zakresie równie zapomnianego Beskidu Makowskiego, zaś wschodnia - w ramach Sądeckiego... Niemniej jednak... coś się zawsze trafi :)

Lista książek "KP - Wyspowy"
w serwisie nakanapie.pl

     

RAJ DLA...:

• Paralotniarzy można zobaczyć niemal na wszystkich szczytach Beskidu Wyspowego, gdzie znajduje się choć jedna polanka. Najłatwiej z paralotnią dostać się na Śnieżnicę- kolejką, a potem kawałek przez las. Często stacjonują tu też maniacy zajmujący się krótkofalarswem. 
• Jedna z nielicznych stacji narciarskich w Wyspowym. Stacja Śnieżnica-Kasina Wielka jest znana chyba wszystkim małopolskim amatorom białego szaleństwa.

 PL

Auto Translate

Bochnia - cmentarze wojenne z I WŚ

https://www.geocaching.com/geocache/GC3K0F7

CW 313 Bochnia

Cmentarz nr 313 w Bochni znajduję się na terenie kirkutu żydowskiego na wzgórzu Krzeczków. Dojście od rynku ulicami Gazaris, Modrzejewskiej i Krzeczków. Kirkut żydowski jest zamknięty dla zwiedzających.

Cmentarz nr 313 składa się z dwóch rzędów macew z Gwiazdą Dawida (26 pojedynczych mogił). Elementem centralnym jest większa macewa na której znajduję się napis w języku hebrajskim i polskim:

GROBY POLSKICH ŻOŁNIERZY WYZNANIA MOJŻESZOWEGO POLEGŁYCH W I WOJNIE ŚWIATOWEJ 1914-1918.

Fundatorem tablicy jest rabin Mendel Reichberg z Nowego Jorku

Istnieje możliwość zwiedzania kirkutu, niestety w czasie gdy zdecydowana większość obywateli tego kraju jest w pracy czyli od poniedziałku do piątku w godzinach od 8 do 15.

Macedonia Środkowa - Grecja kontynentalna

 

ZABYTKI WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKIE I BIZANTYJSKIE W SALONIKACH (K I, II, IV / 1988)

Saloniki, założone w r. 315 p.n.e., stolica prowincji rzymskiej i miasto portowe, było jednym z pierwszych ośrodków rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa. Spośród zabytków tego okresu należy wyróżnić kościoły na planie centralnym, bazylikowym lub łączącym cechy ich obu, powstałe pomiędzy IV i XV w., stanowiące diachroniczną serię typologiczną, która miała znaczny wpływ w świecie bizantyjskim. Mozaiki rotundy (przebudowanej na kościół Św. Jerzego), kościołów Św. Demetriusza i Św. Dawida należą do arcydzieł sztuki wczesnochrześcijańskiej.

GÓRA ATHOS (N III / K I, II, IV, V, VI / 1988)

Od 1054 “Święta Góra", bez prawa wstępu dla kobiet i dzieci, stanowi środek duchowy prawosławia, a od czasów bizantyjskich posiada statut autonomiczny. Jest to również ważny ośrodek artystyczny. Wzorcowy plan klasztorów (obecnie, w około dwudziestu klasztorach żyje 1400 mnichów) rozprzestrzenił się aż po Rosję, zaś tamtejsza szkoła malarska odcisnęła piętno na historii sztuki prawosławnej.

STANOWISKA ARCHEOLOGICZNE W VERGINIE (K I, III / 1996)

Dawna Aigai, pierwsza stolica królestwa Macedonii, została odkryta w XIX w. w pobliżu Verginy, w północnej Grecji. Do najstarszych zabytków należą ruiny monumentalnego pałacu o bogatej dekoracji mozaikowej i polichromowanych stiukach oraz nekropola, na której znajduje się przeszło trzysta kopców grobowych, niektóre pochodzące z XI w. Jeden z grobów królewskich Wielkiego Kopca został zidentyfikowany jako grobowiec Filipa II, władcy, który podbił wszystkie miasta-państwa greckie, torując drogę swemu synowi Aleksandrowi oraz ekspansji świata hellenistycznego.

Macedonia - Grecja kontynentalna

 Macedonia jest największym regionem Grecji (licząc zachodnią, wschodnią i środkową), tu znajdują się Saloniki - drugie co do wielkości miasto kraju.

ARCHAEOLOGICAL SITE OF PHILIPPI (2016)

The remains of this walled city lie at the foot of an acropolis in north-eastern Greece, on the ancient route linking Europe and Asia, the Via Egnatia. Founded in 356 BC by the Macedonian King Philip II, the city developed as a “small Rome” with the establishment of the Roman Empire in the decades following the Battle of Philippi, in 42 BCE. The vibrant Hellenistic city of Philip II, of which the walls and their gates, the theatre and the funerary heroon (temple) are to be seen, was supplemented with Roman public buildings such as the Forum and a monumental terrace with temples to its north. Later the city became a centre of the Christian faith following the visit of the Apostle Paul in 49-50 CE. The remains of its basilicas constitute an exceptional testimony to the early establishment of Christianity.

ZABYTKI WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKIE I BIZANTYJSKIE W SALONIKACH (K I, II, IV / 1988)

Saloniki, założone w r. 315 p.n.e., stolica prowincji rzymskiej i miasto portowe, było jednym z pierwszych ośrodków rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa. Spośród zabytków tego okresu należy wyróżnić kościoły na planie centralnym, bazylikowym lub łączącym cechy ich obu, powstałe pomiędzy IV i XV w., stanowiące diachroniczną serię typologiczną, która miała znaczny wpływ w świecie bizantyjskim. Mozaiki rotundy (przebudowanej na kościół Św. Jerzego), kościołów Św. Demetriusza i Św. Dawida należą do arcydzieł sztuki wczesnochrześcijańskiej.

GÓRA ATHOS (N III / K I, II, IV, V, VI / 1988)

Od 1054 “Święta Góra", bez prawa wstępu dla kobiet i dzieci, stanowi środek duchowy prawosławia, a od czasów bizantyjskich posiada statut autonomiczny. Jest to również ważny ośrodek artystyczny. Wzorcowy plan klasztorów (obecnie, w około dwudziestu klasztorach żyje 1400 mnichów) rozprzestrzenił się aż po Rosję, zaś tamtejsza szkoła malarska odcisnęła piętno na historii sztuki prawosławnej.

STANOWISKA ARCHEOLOGICZNE W VERGINIE (K I, III / 1996)

Dawna Aigai, pierwsza stolica królestwa Macedonii, została odkryta w XIX w. w pobliżu Verginy, w północnej Grecji. Do najstarszych zabytków należą ruiny monumentalnego pałacu o bogatej dekoracji mozaikowej i polichromowanych stiukach oraz nekropola, na której znajduje się przeszło trzysta kopców grobowych, niektóre pochodzące z XI w. Jeden z grobów królewskich Wielkiego Kopca został zidentyfikowany jako grobowiec Filipa II, władcy, który podbił wszystkie miasta-państwa greckie, torując drogę swemu synowi Aleksandrowi oraz ekspansji świata hellenistycznego.

THE AREA OF THE PRESPES LAKES: MEGALI AND MIKRI PRESPA WHICH INCLUDES BYZANTINE AND POST-BYZANTINE MONUMENTS

The Prespa National Park (PNP) is situated in Northwest Greece, in the Region of West Macedonia; it covers an area of 327km2 and is part of the Transboundary Prespa Park, which is shared between Greece, Albania and FYROM. The PNP consists of the lakes, Megali and Mikri Prespa, and the lake basin which extends to the tops of the surrounding mountains. The two lakes are separated by a narrow isthmus called “Koula”. Mikri Prespa has a maximum depth of 8.4 m and covers an area of 47.7 km2, of which 43.5 km2 belong to Greece and 3.9 km2 to Albania. Megali Prespa is 55m deep and covers an area of 259.4 km2 which is divided between Greece, Albania and FYROM. The PNP has approximately 1,500 inhabitants. The region of Prespa preserves various monuments and many remains of settlements created through the long-term human presence in the area. The archaeological data show that people have lived in the Prespa valley for over four thousand years, but documented human presence does not emerge until the 2nd century BC. Inscriptions found on the island of Agios Achilleios, dated to the Hellenistic era, refer to Julius Crispus and the independent city of Lyca. In Classical times the Prespa region formed part of ancient Lyncus, and the lakes were called Little and Great Brygeis. In 148 BC Prespa became part of the Roman Province of Upper Macedonia. In the Early Christian period it belonged to Macedonia Deutera as a part of Illyricum Prefecture. In the late 8th and early 9th century AD the region belonged to the Theme of Thessaloniki. In the 10th century, Agios Achilleios became the first seat of Czar Samuel Comitopoulos’ government. He founded the basilica of Agios Achilleios, in which he placed the relics of Saint Achilleios. In 1018 the Byzantine Emperor Basil II reconquered the territory, built two fortresses, Vasilida and Konstantion, and established the seat of the Archbishop of Ohrid. In 1072 the Alamani and Franks passed through Prespa and ravaged the church of St Achilleios. In the 12th century Prespa was referred to as Province of Prespes in the chrysobull of Alexios III Angelus. For a while, the region of Prespa remained under the control of the Despot of Epirus, Michael II Angelus, before passing into the rule of the Emperor of Nicaea, Michael VIII Palaeologus. During the 14th century Prespa was incorporated into the kingdom of Stephen Dusan and was conquered in circa 1386 by the Ottomans. The region remained under their rule for 526 years.

Wieże na Morzu Egejskim - Unesco

The numerous ancient towers scattered across many Aegean islands (Amorgos, Andros, Thasos, Ikaria, Kea, Kythnos, Mykonos, Naxos, Serifos, Sifnos, Skiathos, Paros, Tinos, etc.) and the mainland, constitute a particular type of ancient building with various uses. The vast majority of the towers are dated to around the mid-4th c. BC and up to the first quarter of the 3rd c. BC. Despite their numbers and dispersal, they present common architectural features, such as their circular, square or rectangular plan and their sturdy construction of local stone.

The towers were built in non-urban areas, in order to serve a wide range of needs depending on circumstances and location. The main motive for their construction was defence in the wider sense, i.e. the protection of people, animals and goods. The towers sometimes formed part of a wider system of defences and refuges, while others functioned as watchtowers and lighthouses. They are also often found in areas where mining activities are attested. One notable use of towers is as points in an early communication system consisting of networks of beacons (fryktoriai), for the transmission of light signals between towers in direct line of sight, in some cases covering extremely wide geographical areas. Sometimes the towers formed the main building of farmhouses owned by wealthy citizens. Towers of later date in the Cyclades, built to serve similar needs, are almost identical parallels to these.

A multitude of ancient towers, dominating the characteristic island landscape, are preserved in the Aegean. Many preserve their integrity to a striking degree, while a major project for their restoration and promotion has been undertaken in recent years.

• Cheimarros Tower, Naxos: Region of South Aegean, 

 25.519974E, 36.995901N

• Tower of Agios Petros, Andros: Region of South Aegean 

24.759528E, 37.894729N

• Tower of Agia Triada, Arkesini, Amorgos: Region of South Aegean

25.801391E ,36.792445N

• White Tower, Siphnos: Region of South Aegean

24.738005E, 36.932551N

• White Tower, Serifos: Region of South Aegean

24.451975E, 37.147270N

• Tower of Agia Marina, Kea: Region of South Aegean

24.303191E, 37.616622N

• Drakanou Tower, Ikaria: Region of North Aegean

26.361214E, 37.687285N

• Tower of Kastellorizo: Region of South Aegean

29.576937E, 36.147995N

• Tower of Ro: Region of South Aegean

29.502804E, 36.156801N

• Tower of Strongyli: Region of South Aegean

29.630578E,36.107820N