piątek, 11 września 2020

[O NAS] Bog_dan

 
Bogdan robił w życiu niemal wszystko. Z wykształcenia jest polonistą. Ale na pytanie "jakiego zawodu NIE wykonywałeś?"  odpowiada "nie byłem nauczycielem". Człowiek orkiestra.

Po latach odkopał swój aparat, zatem coraz więcej jest zdjęć różnorodnych. No i keszuje, dzięki czemu MUWITowe keszowanie (opencaching i geocaching) nie ogranicza się do jednej osoby. A to taka fajna zabawa :)

czwartek, 10 września 2020

Wawozy lessowe - Biała Droga

https://www.geocaching.com/geocache/GC5P4MC

 Wąwóz zwany Biała Droga utworzony jest ze skał białego piaskowca. U wylotu wąwozu znajduje się brama skalna. Po wyjściu z Białej Drogi skręcając w lewo i wędrujemy wzdłuż zbocza z dużą ilością odkrytych skał, które były eksploatowane jeszcze w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku i stanowiły doskonały materiał budowlany. Obecnie porośnięte są drzewami, jałowcami, różą, berberysem, a w okresie jesiennym rosną tu grzyby.

Piaskowiec to zwięzła skała okruchowa zaliczana do psamitów powstała w wyniku lityfikacji (cementacji) piasku za pomocą spoiwa reprezentowanego najczęściej przez kalcyt, dolomit, minerały ilaste, krzemionkę lub tlenki i wodorotlenki żelaza. Ich skład mineralny oraz warunki (środowisko) powstawania są podobne do piasków – różnią się do nich jedynie obecnością spoiwa.

Większość piaskowców składa się przeważnie z ziarn jednego minerału, którym zazwyczaj jest kwarc, czasami ich skład petrograficzny jest bardziej różnorodny.

Najczęściej mają barwy: jasnoszarą, szarą, kremową, żółtawą, zielonkawą a także różowawą, czerwonawą, czerwonobrunatną, brunatną lub nawet czarnobrunatną. Odznaczają się zbitą (niekiedy porowatą) i warstwowaną teksturą oraz równo- lub różnoziarnistą strukturą.

Ich szczególnymi odmianami są piaskowce arkozowe oraz szarogłazowe.

Piaskowce arkozowe są skałami osadowymi, okruchowymi. Odznaczają się zazwyczaj barwą szarą w różnych odcieniach – żółtym, brunatnym, różowym lub czerwonawym. Są skałami zwięzłymi, zwykle warstwowanymi, zbudowanymi głównie z kwarcu oraz skaleni potasowych (od 20% do 50%), a podrzędnie z biotytu i muskowitu.

Piaskowce arkozowe zawierają niekiedy niewielkie ilości cyrkonu, turmalinu, apatytu i innych minerałów. Ich spoiwo jest najczęściej żelaziste, a niekiedy też węglanowe, ilaste lub krzemionkowe. Piaskowce arkozowe tworzą się w środowisku lądowym, w warunkach stosunkowo krótkiego transportu wodnego ( przeważnie w klimacie półpustynnym, wysokogórskim lub glacjalnym ). Na większą skalę piaskowce arkozowe powstają na przedpolu świeżo wypiętrzonych masywów górskich, gdzie istnieją duże różnice wysokości oraz intensywna erozja.

Piaskowce arkozowe należą do skał pospolitych w dużych ilościach występują min. w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech oraz we Włoszech. W Polsce są spotykane w karbońskich utworach w Sudetach oraz w rejonie Krzeszowic k. Krakowa.

Skała ta bywa lokalnie stosowana jako kamień budowlany.

 

Piaskowce szarogłazowe są skałami osadowymi, okruchowymi i stanowią najczęściej odmianę piaskowca lub piasku. Odznaczają się głównie barwą szarą, ciemnoszarą, szarobrunatną, czerwonobrunatną, czarną lub szarozieloną.

Najczęściej spotykany piaskowiec szarogłazowy jest skałą zwięzłą, masywną, warstwowaną odznaczającą się złym wysortowaniem i obtoczeniem go budujących go klastów. Piaskowiec szarogłazowy składa się głównie z różnej wielkości kanciastych ziarn różnych minerałów – kwarcu, skaleni, mik, chlorytów, minerałów ilastych oraz okruchów skał.

W wielu piaskowcach szarogłazowych występuje też piryt lub inne minerały zawierające żelazo. Spoiwo szarogłazów może być żelaziste, ale zazwyczaj zawiera ono też drobne składniki detretyczne frakcji aleurytowej oraz pelitowej.

Piaskowce szarogłazowe tworzą się w środowisku morskim wskutek intensywnego niszczenia różnych skał na pobliskim lądzie. Stanowią typowy produkt podmorskich osuwisk. Piaskowce szarogłazowe należą do skał pospolitych, szeroko rozpowszechnionych w wielu rejonach ziemi. Znane są min. z USA, Wielkiej Brytanii, Niemiec oraz Włoch. W Polsce dolnokarbońskie szarogłazy występują głównie w Sudetach Wschodnich oraz Karpatach. Lokalnie wykorzystywane są jako kamień budowlany oraz drogowy.

Część piaskowców kwarcowych o spoiwie krzemionkowym może przechodzić w piaskowce kwarcytowe lub kwarcyty. Piaskowce kwarcytowe to piaskowce, których krzemionkowe spoiwo uległo niezupełnej rekrystalizacji. Stanowią one skałę pośrednią pomiędzy piaskowcem kwarcowym a kwarcytem.

Piaskowce należą do skał pospolitych i bardzo szeroko rozpowszechnionych. W Polsce występują min. w Karpatach, Sudetach, Górach Świętokrzyskich a także na Wyżynie Lubelskiej, Roztoczu i Opolszczyźnie.

Biały piaskowiec w zależności od oświetlenia wygląda trochę inaczej. Wczesnym wieczorem, delikatnie wpada w szarość. W mocnym słońcu jest niemalże śnieżno-biały. Gdy jest mokry uwypukla się jego użyłowienie. Wszystko zależy oczywiście od bloku, z którego dany element został wycięty, ale to właśnie ta jasna, delikatnie wpadająca w szarość barwa nadaje temu typowi piaskowca szlachetności i elegancji.

WĄCHOCK – CYSTERSKIE MIASTO NA KAMIENNĄ

Wąchock to miasto znane w całej Polsce z opowiadanych o tutejszym sołtysie dowcipach. Mało kto wie, że jego historia sięga XII wieku. W jego nadrzecznym pejzażu dominuje charakterystyczna bryła klasztoru cystersów. 

poniedziałek, 7 września 2020

Cmentarze żydowskie w województwie świętokrzyskim

Tekst pochodzi z opisu ścieżki  "Dom Grobów"

https://opencaching.pl/powerTrail.php?ptAction=showSerie&ptrail=1018



   Pochodzące z języka niemieckiego słowo "kirkut" na określenie cmentarza żydowskiego, początkowo używane w Galicji, przyjęło się na terenie całego kraju. W języku hebrajskim cmentarze określano jako "dom życia", "dom grobów" lub "dom życia wiecznego".

   W religii żydowskiej niezwykle istotną jest zasada nienaruszalności grobu. Niemożliwa więc jest również likwidacja cmentarza. Dla Żydów największe znaczenie ma to co kryje ziemia a nagrobki (macewy) mają znaczenie wtórne, choć otaczane są należnym szacunkiem. Macewa swym kształtem nawiązuje do bramy, jako symbolu przejścia z życia ziemskiego do życia w innym świecie. Na groby nie przynoszono kwiatów i nie zapalano zniczy, choć przenikanie kultur powoli zaciera tą różnicę. Często widywane, ułożone na macewach kamyki, są prastarym zwyczajem wyrażania szacunku dla zmarłego, wywodzącym się z dawnych czasów, gdy zwłoki grzebano na pustyni pod pryzmą kamieni. Zamieszczana na macewach ornamentyka i epitafia mają swoją bogatą symbolikę. Większość macew jest zorientowana w kierunku wschodnim lub w stronę bramy cmentarnej.

   Na cmentarzach żydowskich obowiązywał podział terenu na część męską, żeńską i dziecięcą. Często w pobliżu wejść na cmentarz chowano osoby szczególnie ważne i zasłużone dla miejscowej społeczności - rabinów i cadyków. Ich groby sytuowano w ohelach, budowlach o prostej architekturze i skromnym wyposażeniu. Wg religii żydowskiej na terenie cmentarza mężczyźni powinni nosić nakrycie głowy, okazując w ten sposób szacunek zmarłym i nie urażając innych osób odwiedzających kirkut.

   Przedwojenne województwo kieleckie zajmowało obszar od Częstochowy, Zawiercia i Sosnowca na zachodzie po linię Wisły na wschodzie, oraz od Opoczna, Radomia i Kozienic na północy po Olkusz i Miechów na południu. Ścieżka przedstawia zachowane cmentarze a również tylko miejsca po byłych kirkutach w obrębie obecnego województwa świętokrzyskiego. Nie jest wykluczone że z czasem obejmie teren byłego woj. kieleckiego.

  Na zdjęciu jedna z macew kirkutu w Starachowicach. Charakterystyczne ułożenie dłoni, w kulturze żydowskiej symbolizuje Kohenów, zmarłych wywodzących się z biblijnego rodu arcykapłana Aarona pełniącego służbę w Świątyni Jerozolimskiej. Symbol zamieszczany na grobach rabinów i cadyków. 

  •  Mężczyźni na cmentarzu żydowskim powinni mieć nakrycie głowy. 

Kirkuty z zachowanymi macewami:


Miejsca po kirkutach - nie zachowały się żadne macewy:

  • Raków
    • Cmentarz społeczności żydowskiej zamieszkującej niegdyś Raków. Założony w XVII wieku, miał powierzchnię 0,6 ha. Całkowicie zniszczony podczas II wojny światowej.

Sobków - zamek rycerski

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP41DD

 



       Sobków założony został jako miasto w 1563 roku przez Stanisława Sobka z Sulejowa, kasztelana bieleckiego, starostę małogoskiego i podskarbiego wielkiego koronnego. Później należał do Drohojowskich, Wielopolskich, Sarbiewskich, Myszkowskich i od 1725 roku Szaniawskich. W swej historii wielokrotnie był niszczony, całkowicie spalony w czasie wlak w 1915 roku. Prawa miejskie Sobków utracił w 1869 roku.   

   

        Miejsce, o  którym mowa to były zespół podworski, położony nad brzegami rzeki Nidy. Na zespół składa się fortalicja zbudowana w latach 1560-70 przez Stanisława Sobka, wewnątrz której znajdują się ruiny klasycystycznego pałacu wzniesionego przez Szaniawskich około 1770 roku. Fortalicja pierwotnie zamknięta była z czterech stron murem obronnym, z basztami w czterech narożach. Dziś zachowane są pozostałości murów i trzy baszty kryte drewnianymi daszkami, w dolnych kondygnacjach zachowane strzelnice.      


    Wczesnoklasycystyczne ruiny pałacu, z czterema jońskimi kolumnami w części środkowej, zwrócone są fasadą ku rzece. W elewacji bocznej południowo-wschodniej z około 1800 roku znajduje się ryzalit z zamurowanymi arkadami oraz wieńczącym półkolistym tympanonem, w którym umieszczony jest kartusz stiukowy z rogami obfitości i girlandami oraz literami Stanisława Szaniawskiego, krajczego koronnego i jego żony Anny z Kluszewskich. Obiekt został częściowo wyremontowany, aktualnie w fortalicji urządzone są pokoje gościnne i restauracja „Pod zakutym łbem".

 

Chęcińskie kościoły

 Dawny kościół szpitalny pw. św. Ducha

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP794E


Przy ulicy Ogrodowej po przeciwnej stronie klasztoru, stoi budynek z czterospadowym dachem gontowym. W tym miejscu znajdował się dawniej szpital i kościół św. Ducha. Tutaj proboszcz chęciński urzędował w czasie, gdy kościół parafialny był zajęty przez innowierców. Kościółek św. Ducha spalił się w 1670 r., ale zdołano go odbudować. Jednak w XVIII w. uległ zniszczeniu i od 1790 r. przestał służyć celom religijnym. Dzisiaj są tu posesje prywatne, jako ciekawostek mogę powiedzieć, że został zakupiony przez rodziny żydowskie.

Jeśli ktoś chce pogłębić wiedze na temat tego budynku, daje linki:


Kościół pw. św. Bartłomieja

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP760E

Kościół parafialny pod wezwaniem św. Bartłomieja w Chęcinach, stojący na pochyłości zamkowego wzgórza, najprawdopodobniej wzniesiony został równocześnie z powstaniem miasta, to znaczy przed rokiem 1325. Inne źródła podają, że kościół może pochodzić z końca XIV lub początku XV wieku. Kościół jest halowy, a nawy ma równe, tak co do wysokości jak i szerokości. Wielobocznie zamknięte prezbiterium jest nieco szersze od głównej nawy. Przy nim od północy dobudowano zakrystię i niewielki skarbczyk. Po jego drugiej stronie, na przedłużeniu nawy południowej, w roku 1614 dostawiono renesansową kaplicę Trzech Króli, zwaną też kaplica Fodygów. Przy nawie północnej znajduje się kruchta z 1. połowy XVII stulecia oraz kwadratowa kaplica z XVII lub XVIII wieku. Od zachodu, na osi kościoła, zaczęto w latach 1830 – 40 budować wieżę. Jej mury wykonano do wysokości jednej kondygnacji   (jest tam druga kruchta). Dalsze prace przerwano. Budowniczych   zniechęciło prawdopodobnie zapadnięcie się gruntu.  W nawach i prezbiterium przykrycie stanowią sklepienia kolebkowo – krzyżowe z dekoracyjnymi żebrami wykonanymi ze stiuku. Z detali kamieniarskich zachowało się kilka portali – najstarszy z nich, z zakrystii do skarbczyka, jest późnogotycki, z końca XV stulecia, o wykroju nazywanym „długoszowym”.
Na początku XVII stulecia kościół przebudowano i rozbudowano. Nastąpiło to po przywróceniu go katolikom (w latach 1570 – 97 świątynię użytkowano jako zbór). Kościół musiał przejść wiele remontów, ze względu na szkodliwy wpływ wód spływających   z wzgórza zamkowego.





Klasztor ojców Franciszkanów

Kościół i klasztor fundował król Kazimierz Wielki w 1368 roku za pozwoleniem papieża  Urbana V. Kościół był od początku murowany z kamienia w stylu gotyckim. Natomiast klasztor dla 12 zakonników był drewniany.

Po pożarze, który zniszczył klasztor i wnętrze świątyni, franciszkanin – Brat Anioł z Sącza ozdobił  kościół pięknymi freskami (które dziś zachowane są we fragmentach), wtedy też do kościoła został wykonany przez Mistrza w Szańcu krucyfiks z drewna lipowego, który został ustawiony pośrodku kościoła (obecnie znajduje się w centralnej części prezbiterium).

Kościół miał pełne wyposażenie w sprzęty, szaty, naczynia i księgi do sprawowania liturgii. W prezbiterium był ołtarz główny z obrazem Matki Bożej Wniebowziętej, dwa boczne ołtarze i stalle dla zakonników. W nawie głównej było sześć ołtarzy bocznych. Była też drewniana ambona i rzeźbiony chór z organami. W kaplicy św. Leonarda był ołtarz tego świętego i słynący łaskami obraz Matki Bożej Bolesnej. W tym stanie kościół przetrwał do decyzji króla-cara Aleksandra I o odebraniu franciszkanom kościoła i klasztoru oraz przeznaczeniu ich na więzienie. Zakonnikom pozwolono jednak zamieszkać w budynku znajdującym się obok klasztoru Sióstr Klarysek, aby odprawiali dla nich Msze św. Ostatni franciszkanin przebywał tam do roku 1888. Na terenie zagarniętego klasztoru, było więzienie, zakład obróbki marmuru, sąd grodzki, szkoła. Potem odcięto krzyże ze szczytów budynków i w klasztorze otworzono hotel, w kościele restaurację, a w kaplicy św. Leonarda coctailbar (swoja droga bardzo dużo ludzi wspomina te czasy kiedy w tamtejszym pubie były serwowane najlepsze lody na świecie).

Po odzyskaniu terenów kościoła i klasztoru, życie liturgiczne skupiło się w odnowionej kaplicy św. Leonarda, którą poświęcił ówczesny Biskup Kielecki, Stanisław Szymecki. Odnowiony kościół został oddany do użytku liturgicznego, gdy obecny Biskup Kielecki, Profesor Kazimierz Ryczan poświęcił go i nadał nowy tytuł: PODWYŻSZENIE KRZYŻA ŚWIĘTEGO. Nieco później powrócił z kościoła Sióstr Bernardynek krzyż z wielką figurą Chrystusa Ukrzyżowanego. Wprowadzenia Krzyża dokonał w Niedzielę Palmową 2000 r. Biskup Mieczysław Jaworski. Po 174 latach ciężkich przeżyć, klasztor i kościół znowu są miejscem kultu Bożego, jak tego pragnął przed wiekami fundator, król Kazimierz Wielki.


Zespół klasztorny ss. Bernardynek

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP794D


Kościół św. Marii Magdaleny (ufundowany przez mieszczan chęcińskich) poświęcono w 1685r. Jest to budowla wczesnobarokowa, orientowana, o dwuspadowych dachu zwieńczonym barokową wieżyczką z sygnaturką. Świątynia posiada jedną nawę z półkolistą absydą, we wnętrzu znajduje się pięć ołtarzy (główny poświęcony patronce). Obrazy i rzeźby pochodzą w większości z II połowy XVII wieku. Sklepienia są kolebkowo-krzyżowe    z dekoracją stiukową.  Obok kościoła znajduje się klasztor (niegdyś był to dom Kaspra Fodygi, starosty chęcińskiego, który podarował go na rzecz klasztoru klarysek) Klasztor był dwukrotnie niszczony przez pożary:   w 1700 oraz 1731r., zdołano go odbudować dopiero w XVIII wieku, dzięki darowiznom. Wówczas to postawiono m.in. na dziedzińcu okazały spichlerz. Kolejne prace remontowe przeprowadzono   w XIX wieku, połączono wtedy budynki kościelne i klasztorne w jeden kompleks, należący obecnie do sióstr bernardynek.

Naprzeciwko kościoła św. Marii Magdaleny stoi pomnik ofiar II wojny światowej. Jego uroczyste odsłonięcie miało miejsce w styczniu 1962 r.  Poświęcony jest 42 mieszkańcom Chęcin zamordowanym w odwecie za udaną akcję partyzancką oddziału „Wilka” na Czerwonej Górze. Dla upamiętnienia daty tej pacyfikacji (2.VI.1944 r.) Rynek Górny nazwano Placem 2-go Czerwca. Już od 1939 r. Chęciniacy organizowali ruch oporu. Z inicjatywy miejscowego nauczyciela – Stefana Jasińskiego, prowadzono tajne nauczanie, co nie uszło uwagi władz okupanta. Aresztowano wielu mieszkańców. Kilkunastu z nich zginęło w obozach zagłady.

Chęciny - Rezerwat "Góra Rzepka" i dawny kamieniołom

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP767D


Kamieniołom znajduje się w odległości około 1 km na zachód od góry Zamkowej obecnie znajduje się tam rezerwat „Góra Rzepka”. Ale jeszcze 40 lat temu przez obecny rezerwat przejeżdżały setki samochodów ciężarowych tygodniowo. Eksploatacja zaczęła się w XIV wieku i trwała prawie nieprzerwanie do 1981 roku, właśnie w tedy utworzono tam rezerwat przyrody. Rezerwat ma powierzchnie 9 ha w jego skład wchodzą dwie góry: Góra Rzepka (356 m n.p.m.) i Góra Beylina (355 m n.p.m.).  Ochronie prawnej na terenie rezerwatu podlegają skały ilustrujące zjawiska tektoniczne, krasowe i mineralizacji. W wapieniach i dolomitach, podobnie jak na Zelejowej występują żyłki kalcytów oraz dodatkowo żyły rudy ołowiu (galeny) i barytu.

Po zamkniętej kopalni na górze Rzepce został klif wysoki na kilkadziesiąt metrów jest on często wykorzystywany do ćwiczeń wojskowych, i zwykłych pasjonatów spadochroniarstwa i motolotnictwa. Klif stanowi również bardzo ciekawy element edukacyjny, umożliwiający dokładne zapoznanie się z budową geologiczną wnętrza wzgórz rejonu chęcińskiego. Odsłonięto tu środkowo dewońskie grubo ławicowe dolomity, na których w wyższych partiach zalegają wapienie.

W rezerwacie można też spotkać rzadko występujące gatunki roślin ciepłolubnych, m.in. dziewięćsił bezłodygowy, dziewięćsił popłocholistny i zawilec wielkokwiatowy. To ciekawe miejsce stanowi jeden z przystanków geologicznej ścieżki dydaktycznej.

Można tu również znaleźć ciekawe dewońskie skamieniałości – głównie stromatopory. Były to wymarłe zwierzęta przez wielu badaczy zaliczane do gromady gąbek koralowych (sklerogabki). Były organizmami morskimi, kolonijnymi, tworzącymi szkielety o rozmaitych, najczęściej bulastych kształtach.

Rezerwaty znajdują się na Świętokrzyskim Szlaku Archeo-Geologicznym.

Informacje zaczerpnięte z:
-http://szlakarcheogeo.pl/pl-PL/opis_obiektu22.html
-http://kgp.wnoz.us.edu.pl/strona,symbol,galeria,idkat,14,id,142.html
-http://swietokrzyskie.regiopedia.pl/wiki/kamieniolom-rzepka-kolo-checin
-http://www.jezewski.ostrowiec.pttk.pl/rezprznieozywionejkchecin.html

Chęciny - miasteczko

 


Dolny rynek i Stara Karczma


https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP84Y8

Rynek Dolny jest dowodem na dalszy rozwój przestrzenny późnośredniowiecznego miasta w kierunku północnym. Plac ma kształt prostokąta o wymiarach 120 x 30 m i pokryto go brukiem. Na uwagę zasługuje tu piętrowy budynek w pierzei zachodniej – dawny zajazd z 1826 r. Obok niego stoi parterowy dom z XVIII/XIX w. z sienią przejazdową, która dzieli go na część mieszkalną i stodołę.

Niemczówka

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP70E5

Po dwóch wielkich pożarach w Chęcinach zaczęły się pojawiać murowane kamieniczki. Najstarszy tego typu budynek w Chęcinach to Niemczówka, zbudowana zgodnie z ówczesnymi normami. Jest zwrócona przodem do ulicy. Zgodnie z założeniami na jest środku przejazdowa sień, a po jej bokach pomieszczenia mieszkalne (lub handlowe). Do tylnej ściany jednego z mieszkalnych traktów dostawiono tak zwaną „wielką izbę”. Niemczówka stoi przy ulicy Małogoskiej, a więc w części Chęcin gdzie w wieku XVI zaczęły się pojawiać pierwsze zabudowania murowane. Właścicielami jej byli Niemczowie, prawdopodobnie Niemcy – bo   przez jakiś czas cała ulica nazywała się „Platea Niemiecka”.   W którymś pokoleniu syn Niemcowiców przybrał nazwisko Różański. Kamieniczka jest parterowa – tylko nad jej częścią znajduje się nadbudowane później pięterko. Otwory okienne i drzwiowe Niemczówki ujęte są w kamienne obramienia.  Pod częścią frontowa kamieniczki ciągną się głębokie, sklepione piwnice. Jeszcze kilkanaście lat temu w Niemczówce była kawiarnia (w dawnej izbie karczemnej) – później mieściła się tu biblioteka i małe muzeum. Obecnie jest tutaj Biuro Informacji Turystycznej.


Dom zajezdny pod srebrną górą 

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP88F7

Pierwsza wzmianka dotycząca tej posesji pochodzi z 1637 roku, właścicielką była wtedy Dorota Mularska (sąsiadka Kacpra Fodygi). Nie wiadomo jakie zabudowania były na tej działce jednak najprawdopodobniej był to drewniany nie murowany dom (pozostały po nim piwnice). Przez kolejne 200 lat nie ma żadnych wzmianek o tej działce. Dopiero na początku XIXw. Jest wspomniane że przed 1802 rokiem Jan Radoński kupił plac nazywany "Tomaszowskim" od Juliusza Malczawskiego. W 1802 roku właścicielem został Lejzor Szmerkowicz Silberberg.

W latach 1819-1821 Silberberg wybudował tutaj dom zajezdny "pod srebrną górą". Plany budowy powstały przed 1809 rokiem, jednak autor nie jest znany.

Urząd ówczesnego nadzory budowlanego zakwestionowały prawidłowość projektu zarzucając mu brak symetrii. Działo się to w 1818 roku i wtedy Jan Bogumił Zschering sporządził kopię projektu jednak plan budowy został zmieniony usunięto balkon nad bramą i zastąpiono oknem, oraz dobudowano kolejne.

W 1846 roku zakończono budowę zajazdu. dawny zajazd był zbudowanu w stylu klasycystycznym jednak nie za dużo z niego zostało bo już po przebudowie w latach 80 stracił on swój pierwotny wygląd.


Figura przy wjeździe do Chęcin

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP88LY

Pomnik z krzyżem na górze stojący przy wjeździe do Chęcin nie wyróżnia się niczym spośród wielu innych pomników jakie się widuje, no może z wyjątkiem tego że przydałby mu się gruntowny remont.

 Został on ufundowane przez Kacpra Fodygę na początku XVII w. czyli jeszcze nie burmistrza Chęcin ale już osobę znaną i szanowaną w Chęcinach, i okolicy.

 Figura stanęła koło folwarku "trzech króli" stworzonego przez Kacpra jako uposażenie prebendy kaplic pod wezwaniem trzech króli i św. krzyża.

 Na najwyższym segmencie (pod krzyżem) znajduję się napis : Ecce Homo symbol męki pańskiej, a na podstawie krzyża wyryte jest imię: Marcin. nie wiadomo kim jest ony Marcin najprawdopodobniej jest to wykonawca krzyża.

 Cała budowla jest zbudowana z cegły, i kamienia (dawniej krzyż też był kamienny) interesującym zdaje się fakt że w okolicach nie robiono niczego z cegły ponieważ w okolicy jest kilka sztolni z których korzystali Chęciniacy.

 Przeznaczenie budowli też nie jest do końca znane, dawniej pomników nie stawiano tak po prostu, stawiano je by upamiętnić jakieś wydarzenie albo by udowodnić że jesteśmy wierzący i postawimy kapliczkę jednak ta figura zdaje się być bezznaczeniowa, może jest jedynie reklamówką Fodygi. nawet on jej potrzebował



Chęciny - zamek. Skawina albo inny Łęg...

 

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP1752

Zamek ów powstał ponoć w wieku XIII chociaż próżno szukać dokładnej daty budowy. Jako Zamek Królewski w Chęcinach służył Władysławowi Łokietkowi, legendy mówią, że można jeszcze gdzieś w podziemiach natrafić na kosztowności należące onegdaj do archidiecezji Gdańskiej, a ukryte na zamku w obawie przed wrogim Zakonem. Po śmierci Łokietka warownię wziął pod swoją pieczę Król Kazimierz Wielki i jako niezdobytą na ponad 250 lat twierdzę ustanowił. Po rozbudowie na polecenie Króla Kazimierza dokonanej w twierdzy osadzani byli więźniowie, pod wiktorią grunwaldzką pojmani. W wieku XVII zamek zaczął na świetności podupadać, do czego walnie przyczyniły się dwa Najazdy Szwedzkie. Mieszkańcy zamek opuścili, a wieśniacy rozkradli.  




Podzamcze Piekuszowskie - ruiny pałacu Tarłów

https://opencaching.pl/viewcache.php?cacheid=45841 




Na początku XVII wieku posiadłości w okolicach Piekoszowa stały się własnością Tarłów herbu Topór – jednego z najbogatszych w Polsce rodów magnackich. Najprawdopodobniej to Jan Aleksander Tarło, wojewoda lubelski, postanowił wybudować pałac godny jego drugiej żony, księżniczki Anny Czartoryskiej. Projektantem i budowniczym rezydencji został Tomasz Poncino, włoski architekt barokowy, który wybudował także m.in. Pałac Biskupów Krakowskich w Kielcach. Prace rozpoczęły się w 1649 roku, a ukończono je prawdopodobnie sześć lat później tuż przed najazdem Szwedów na Polskę.


Koszty wzniesienia budynku były tak duże, że Tarło musiał sprzedać 30 wsi ze swoich posiadłości. Wojewoda kazał także wybudować w pobliżu rezydencji niewielki pałacyk, który miał być prezentem imieninowym dla żony. Czartoryska zażyczyła sobie, aby zawieźć ją tam saniami. Pomimo iż był to środek lata, Tarło nakazał całą drogę wysypać solą i zaprząc konie do sań. Pałac pozostawał w rękach rodziny do 1842 roku, kiedy to dobra piekoszowskie nabył Kazimierz Sosnowski. Już wówczas budynek był zaniedbany, przez dach przeciekała woda. Około 1860 roku pałac spłonął. Rezydencję próbował później odbudować jeden z kolejnych właścicieli Aleksander Kozłowski, jednak szybko zmarł i zdążył wyremontować jedynie część budynku. Po jego śmierci pałac odziedziczyła rodzina Dobrzańskich, a po zakończeniu działań wojennych stał się on własnością państwa.

 

Pałac Tarłów jest budowlą kamienno-ceglaną. Ulokowano ją na niewielkim wzniesieniu, otoczonym stawami i mokradłami. W narożach znajdują się cztery sześcioboczne baszty, pełniące funkcję ozdobną i dekoracyjną. Baszty północne przeznaczone były do celów administracyjnych, a w południowych znajdowały się klatki schodowe prowadzące na pierwsze piętro. W pobliżu budynku istniał park-ogród.

Do czasów obecnych z pałacu Tarłów pozostała pozbawiona dachu ruina. W murach zachowały się niektóre okienne obramowania. Obiekt jest ogólnie dostępny, a jego wnętrze zaniedbane.


Wawozy lessowe koło Ostrowca

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP8404

Wąwóz "BRAMA SKALNA" 

Wąwóz ten to jeden z kilku który jest na terenie miejscowości Chmielów koło Ostrowca Świętokrzyskiego. Wąwóz na poczatku tworzy tzw. "Brama Skalna" z odsłoniętego białego piaskowca. Teren bardzo uroczy i malowniczy. Przed wejściem do wąwozu znajduje się tablica informacyjna "Ścieżka Edukacyjna Klubu 4H". Warto zapoznać się z jej treścią. Przed wąwozem zaraz przy drodze asfaltowej jest miejsce gdzie można odpocząć, zostawić samochód. Polacam przejść się dalej do kolejnego wąwozu "Biała Droga" . Piekny lessowy wąwóz zaprowadzi was do drogi gdzie są widoki na m.in. Góry Świętokrzyskie. Tuż przed wejsciem do wąwozu "Biała Droga" jest rozwidlenie w lewo droga do gospodarstw Świrna 105, 105A  (jest znak drogowy),  zaś idąć drogą polną w prawo jakieś 200m natrafimy na źródełko ( po lewej stronie polnej drogi, ok 50 m w głąb pod górkę). Widać na drodze strugę płynącej wody i zaraz za nią skręcić w lewo między krzakami.

Ćmielów - ruiny zamku

Ruiny nizinnego zamku w Ćmielowie leżą na wschód miasta w rozlewiskach rzeki Kamienna. Obiekt ma nietypowe rozplanowanie. Część znajduje się wciąż otoczonej wodą wyspie, a część przy brzegu od strony południowej. Całość otaczają ziemne fortyfikacje bastionowe, tylko od płd.-wsch. zostały one zniwelowane. Nie ma już niestety śladu po ogrodach z altanami i pergolami upiększającymi niegdyś tę warownię.

Niedostępny zamek na wyspie pozostawił po sobie wysokie na kilka metrów resztki sześciobocznej wieży. 

Działoszyce - miejsce po kirkucie

N 50° 21.853' E 20° 21.334'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP92H0

Cmentarz usytuowano na wzgórzu przy ulicy Skalbmierskiej. Założony został w XVIII wieku. Miał powierzchnię 5 ha. Do II wojny światowej cmentarz ogrodzony był murem, a na jego terenie znajdował się dom przedpogrzebowy i dom grabarza. Został zniszczony w czasie wojny. Po wojnie nagrobki posłużyły do budowy drogi. Obecnie na powierzchni 2 ha nie zachowała się żadna macewa i jakikolwiek materiał kamienny jest na teranie byłego cmentarza rzadkością. Teren cmentarza jest porośnięty drzewami i krzewami. 

W czasie II wojny światowej na cmentarzu miała miejsce masowa egzekucja. Niemcy rozstrzelali 1500 Żydów z Działoszyc i okolic. Ofiary mordu pochowano we wspólnych, zbiorowych mogiłach. W 2009 roku na cmentarzu zawieszono na drzewach tabliczki upamiętniające Żydów mieszkających i zmarłych w Działoszycach przed wojną. 

Łagów- miejsce po kirkucie

N 50° 46.659' E 21° 04.123'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP92H0

Brak nagrobków lub innych śladów świadczących o istnieniu w tym miejscu cmentarza. Kirkut założono w 1867r. W przededniu II wojny światowej zajmował obszar około 10,5 ha. Ostatni znany pochówek odbył się w 1942r. Cmentarz uległ dewastacji podczas II wojny światowej. Po wojnie okoliczna ludność wykorzystywała ocalałe macewy w celach budowlanych. Obiekt zamknięto dla celów grzebalnych w 1964 r.

Zawichost - kirkut

Kirkut w Zawichoście znajduje się przy ul.Zaułek. Powstał w XVIII wieku. Ostatnie pochówki odbyły się w 1943 r. Na terenie kirkutu nie zachowała się żadna macewa. W 1989 r. odsłonięto symboliczny pomnik ku czci zamordowanych Żydów zawichojskich.

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP8MTL

Chmielnik - kirkut

N 50° 37.110' E 20° 45.166'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP8H4J

Do świętokrzyskiego Chmielnika Żydzi przybyli około 1565 roku. Prawdopodobnie byli potomkami uciekinierów z Hiszpanii, których wygnano z tego kraju w 1492 roku. Gmina rosła w siłę, więc w 1630 r. Krzysztof Gołuchowski, pan na Chmielniku, wydał pozwolenie na budowę synagogi. Stoi ona (obecny budynek jest o sto lat późniejszy) do dziś. Członków żydowskiej gminy grzebano przez lata na cmentarzu przylegającym do synagogi. Na początku XIX wieku władze miejskie zabroniły pochówków w środku miasta i nakazały utworzenie cmentarza poza terenem zabudowy. W 1820 roku powstał więc nowy kirkut w Chmielniku.  Znajduje się on przy dzisiejszej ul. Mruczej, na północ od synagogi.

Przez 120 lat chowano tu chmielnickich Żydów. Podczas II wojny światowej Niemcy doszczętnie zniszczyli kirkut.  Przez ponad 60 lat było to miejsce zapomniane, opuszczone, porośnięte krzakami. Tylko zainteresowanym udawało się  odnaleźć pojedyncze fragmenty nagrobków. Dopiero w roku 2008 roku dzięki staraniom Chmielnickiego Stowarzyszenia Kulturalnego i przy finansowym wsparciu pochodzącej z Chmielnika a zamieszkałej w Izraelu rodziny Kalisz, kirkut ogrodzono i uporządkowano.  Podniesiono ocalałe macewy, z odłamków stworzono pomnik.

Busko-Zdrój - kirkut

N 50° 28.209' E 20° 44.086'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP9364


Założony w 1870 roku cmentarz żydowski przy ulicy Widuchowskiej, miał powierzchnię 0.5 ha. Całkowicie zniszczony przez Niemców podczas II wojny światowej. Miejsce masowych egzekucji ludności żydowskiej i polskiej. Na nieogrodzonym przez wiele lat terenie pozostało niewiele fragmentów rozbitych macew.  W roku 2016 przy wsparciu Fundacji Nissenbaumów w Warszawie oraz prywatnych darczyńców, odbudowany i ogrodzony staraniem Towarzystwa Miłośników Buska-Zdroju.

Małogoszcz - kirkut

N 50° 48.151' E 20° 15.553'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP90J9


Jeden z niewielu zachowanych na terenie województwa cmentarzy żydowskich. Zdewastowany po II wojnie światowej. Zachowało się około 70 macew wykonanych z chęcińskiego wapienia oraz kamienny mur okalający cmentarz. Kirkut ma powierzchnię 0.19ha, powstał w drugiej połowie XIX wieku.

  Uwaga: Dojście do cmentarnego muru prowadzi przez gęste zarośla. Z leśnej drogi kieruj się w prawo na wysokości górującej nad zaroślami pierwszej sosny.

Ożarów - kirkut

N 50° 52.865' E 21° 40.069'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP231F


Żydzi zamieszkiwali Ożarów co najmniej od XVI w., wtedy też prawdopodobnie powstał tutejszy cmentarz. Pod koniec XVIII w. stanowili już 70% mieszkańców miasta. W 1941 r. Niemcy utworzyli w Ożarowie getto, do którego przetransportowali także Żydów z Wiednia. Rok później getto zostało zlikwidowane. Wszystkich Żydów w ciągu jednego dnia wywieziono do obozu w Treblince, brutalnie zamykając wielowiekową historię ożarowskiej gminy.

Na cmentarzu zachowało się wiele kunsztownie wykonanych macew oraz pozostałości domu przedpogrzebowego i ohelu (kaplicy pogrzebowej). Zgodnie z tradycją, na nagrobkach wyrzeźbione są symbole informujące, czym zmarły zajmował się za życia. Przykładowo, dzban zdobi groby zmarłych pochodzących z plemienia lewitów, którzy służyli jako pomocnicy podczas modlitw. Z kolei szafa z księgami oznacza, że zmarły był uczony w Torze i Talmudzie. Więcej na temat kirkutu w Ożarowie i żydowskich tradycji związanych z pochówkiem można przeczytać tu: http://www.kirkuty.xip.pl/ozarow.htm

Od strony miasta na cmentarz wiedzie urokliwa uliczka, która zachowała nieco atmosfery dawnego żydowskiego Ożarowa. W samym mieście także odnaleźć można sporo charakterystycznych piętrowych domków pamiętających tamte czasy. Jest nawet synagoga (ul. Jana Kochanowskiego 2), ale jej obecny wygląd nie ma wiele wspólnego z oryginalnym. W budynku działa sklep. 

Staszów - kirkut

N 50° 33.333' E 21° 10.044'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP9884


Pierwszy cmentarz żydowski w Staszowie powstał w początkach XVIII wieku, na końcu ul. Świerczewskiego, na podstawie przywileju z 1718 roku. Nekropolia ta funkcjonowała przez około sto lat. Zapewne względy sanitarne sprawiły, że położony w pobliżu zabudowań cmentarz ten został zamknięty w 1819 roku. W tym samym roku komisarz sandomierski nakazał gminie żydowskiej zorganizowanie nowego miejsca pochówku poza terenem zabudowanym. Kosztem 517 złotych polskich Żydzi staszowscy zakupili grunt zlokalizowany na południowy wschód od miasta, przy Drodze Rytwiańskiej, obecnej ul. T. Kościuszki. Po raz pierwszy zmarłych pochowano tam jednak dopiero w 1825 r.

Podczas drugiej wojny światowej na cmentarzu w zbiorowej mogile pochowano kilkadziesiąt osób, rozstrzelanych przez nazistów podczas deportacji w listopadzie 1942 r. W tym samym czasie rozpoczęła się dewastacja nekropolii, która trwała także przez kilkadziesiąt lat po wyzwoleniu. Pochodzący ze Staszowa Jack Goldfarb tak opisał stan tego miejsca, zapamiętany podczas wizyty w 1963 roku: "Cmentarz był porzucony, zaniedbany. Odpadki, śmieci, butelki - wszystko to leżało na świętej ziemi. (....) Praktycznie wszystkie spośród setek nagrobków zostały wyrwane i zabrane. Jedynie stara kamienna ściana nadal oznaczała to miejsce".

Restauracja cmentarza rozpoczęła się na początku lat dziewięćdziesiątych. Nekropolia została ogrodzona, ustawiono kilkadziesiąt odnalezionych macew. Na cmentarz powróciło około 150 nagrobków, odzyskanych z domu przy ul. Kościelnej, w którym w latach drugiej wojny światowej istniała siedziba gestapo. Podczas prac udało się ustalić lokalizację masowego grobu, w którym złożono ciała ofiar egzekucji dokonanej w listopadzie 1942 r. W dniu 9 listopada 1992 r. na cmentarzu odsłonięto Pomnik Pamięci Ofiar Holocaustu.

Radoszyce - kirkut

N 51° 05.037' E 20° 13.901'

opis za: https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP838Y


Cmentarz żydowski znajduje się na tzw Królowej Górze około 2 km od miasta. Nieznana jest data jego założenia. Wiadomo że istniał przed 1789 rokiem. Zajmuje obszar około 2 ha. Na tutejszym cmentarzu żydowskim było kilkanaście tysięcy macew, do dziś zachowało się kilkanaście... Każdego roku przyjeżdża do Radoszyc kilka wycieczek z całego świata, aby modlić się na kirkucie, gdzie znajduje się ohel zmarłego w 1843r cadyka Issachera Dow Bera Radoszicera (1765-1843) i rabina cadyka Izfraela Finklera zmarłego 01.08.1937

Wykus - rezerwat i miejsce pamięci

 https://swietokrzyskie.org.pl/warto-zobaczyc/parki-i-rezerwaty-przyrody/1920-rezerwat-wykus


Rezerwat częściowy Wykus został utworzony Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dn. 11 października 1978 roku. Powierzchnia ogólna rezerwatu wynosi 53,01 ha, w tym powierzchnia leśna 52,7 ha, a nieleśna 0,31 ha. Rezerwat należy do nadleśnictwa Suchedniów, leśnictwa Bronkowice, gminy Bodzentyn i Wąchock.

 
Przedmiotem ochrony w rezerwacie jest dolina rzeczki Lubianki z jej lewobrzeżnym, bezimiennym dopływem oraz położone na stokach wzniesienia Wykus (326 m n.p.m.) zróżnicowane i cechujące się znacznym stopniem naturalności lasy z udziałem sosny, jodły, dębu, grabu, brzozy, osiki i olszy.
 
Wiek warstwy górnej drzew wacha się w granicach od 70 do 100 lat, z egzemplarzami dochodzącymi do 140 lat. Są one dużym walorem przyrodniczym rezerwatu. Największym stopniem naturalności cechują się, posiadające charakter puszczański, drzewostany jodłowe i olchowe. Obszar rezerwatu porasta szereg zbiorowisk roślinności leśnej, pośród których na uwagą zasługują: buczyna karpacka, grąd, wyżynny bór jodłowy, bór mieszany, środkowopolski bór mieszany z jodłą i łęg olszowo-jesionowy. W podszyciu i runie leśnym rośnie wiele ciekawych i chronionych gatunków roślin, w tym: przylaszczka, żywiec cebulkowy, możylinek trójnerwowy, dąbrówka rozłogowa, wawrzynek wilczełko, widłak wroniec.
 

Wykus słynie jednak przede wszystkim z wielu miejsc historycznych. Wielkie kompleksy lasów od dawna dawały schronienie patriotom walczącym o niepodległość naszego kraju. Tu znajdowali schronienie powstańcy styczniowi i działali partyzanci II wojny światowej. W tym miejscu przebywał mjr Jan Piwnik "Ponury", dowódca zgrupowań partyzanckich AK w latach II wojny światowej. Stacjonował on też na Kamieniu Michniowskim, ale z jego działalnością wiąże się przede wszystkim uroczysko Wykus. Na miejscu obozu postawiono w 1952 roku pomnik w formie kapliczki, na której uwidoczniono nazwiska i pseudonimy poległych partyzantów, a w lesie odnaleźć można liczne mogiły partyzanckie.
 
Niedaleko rezerwatu znajduję się "Obóz Langiewicza" - polana leśna, na której położony był obóz ćwiczebny powstańców 1863 r. Oprócz tablic informujących o walorach historycznych tego miejsca znajdziemy tu pomnikowy okaz sosny z przymocowaną tabliczką: "Obóz jenerała Mariana Langiewicza 1863". Nieopodal znajduje się również źródło zwane źródłem Langiewicza. Śmiało można z niego zaczerpnąć chłodnej i czystej wody.
 
Przez teren rezerwatu Wykus prowadzą liczne szlaki turystyczne - liczący ok. 20 km zielony szlak pieszy Skarżysko - Wykus (Mostek), siedmiokilometrowy fragment niebieskiego szlaku pieszego im. E. Wołoszyna Wąchock - Bodzentyn, liczący 9 km czarny szlak pieszy prowadzący z polany Wykus do Starachowic oraz czerwony szlak rowerowy prowadzący od Mostek, przez Wąchock do Bronkowic.
 
Na podstawie:
A. Gwarek, A. Staśkowiak, K. Walczak, "Rezerwat Wykus. Las - racjonalna gospodarka i ochrona", Skarżyskie Zeszyty Ligi Ochrony Przyrody, Skarżysko – Kamienna 2003

Opactwo Cystersów w Wąchocku



Jest jednym z najpiękniejszych przykładów architektury romańskiej Polsce. Fundatorem opactwa był w 1179 roku biskup krakowski Gedeon (Gedko). Budowniczym opactwa był Simon, z pochodzenia Włoch.
Klasztor dwukrotnie niszczyły najazdy tatarskie. Dzięki sile woli i wytężonej pracy zakonnicy powoli przywracali go do dawnej świetności.

 
Wąchock staraniem cystersów w 1454 roku otrzymał prawa miejskie na prawie magdeburskim. Dużą rolę miejscowi cystersi odgrywali w dziedzinie gospodarczej. Zakonnicy zajmowali się hodowlą, młynarstwem, tkactwem, a także górnictwem i hutnictwem. Opactwo wąchockie otrzymało przywilej na poszukiwanie kruszców w księstwie krakowskim i sandomierskim. Dzięki temu budowano własne huty, co dało początek staropolskiemu zagłębiu hutniczemu.

W 1656 roku klasztor najechały wojska księcia Siedmiogrodu Jerzego Rakoczego, spustoszyły miasto i okolicę, a klasztor pozbawiły bogatego archiwum, skarbca i cennych zabytków. Upadek zakonu cystersów w Wąchocku nastąpił w wyniku kasacji w 1818 roku przez władze carskie.
 
Dopiero w 1951 roku odrodził się klasztor cysterski w Wąchocku. Staraniem konwentu i przy pomocy państwa podjęto restaurację tego cennego zespołu zabytkowego. Opactwo nadal swoją modlitwą i pracą służy Zakonowi i Kościołowi w tym przepięknym zakątku Ziemi Świętokrzyskiej.


Źródło: http://www.wachock.cystersi.pl/

Jaskinia Piekło

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP5F2D






Jaskinia znajduje się na północno-zachodnim zboczu góry Żakowej. Głowny korytarz ma około 20 m długości ( łączna długość jaskini 57 m) Prowadzą do niej 4 otwory wejściowe. Od 1954 r jaskinia Piekło pod Skibami chroniona jest jako pomnik przyrody nieożywionej. Brak stalaktytów i stalagmitów, tylko w kilku miejscach występują polewy kalcytowe. Jaskinia ta z uwagi na swój surowy charakter, jako antonim - dała nazwę odkrytej w 1964 i udostępnionej do zwiedzania w 1972 roku Jaskini "Raj" bardzo bogatej w szatę naciekową.

Warto odszukać na zboczu wzniesienia prowizorycznie a i zupełnie niezabezpieczone ziejące czeluściami otwory "Piekła". W pobliżu jaskini na zboczu i górze wzniesienia liczne rzeźby diabłów i czarownic świętokrzyskich mających schronienie w jaskini Piekło.

Dworek Józefa Ozgi Michalskiego

https://opencaching.pl/viewcache.php?wp=OP7207



Dom, w którym urodził się pochodzący z Bielin Józef Ozga Michalski, już nie istnieje (stał koło remizy strażackiej). Kolejnym zamieszkanym przez rodzinę Michalskich był zbudowany w 1920 roku dom przy ulicy Żeromskiego 37A. Budynek ten został w latach 80 skrócony o izbę i poszerzony tak, że obecnie jego obrys jest prawie kwadratem. Obecny właściciel deklaruje powrót przy remoncie dachu do pokrycia gontowego. Na tej samej posesji znajdowały się też fragmenty fundamentów po jeszcze starszym budynku i kolebkowa, 200-letnia piwnica. To tu pisarz zbudował w 1948 roku swój własny dom (ul. Żeromskiego 37). Modrzewiowo jodłowy budynek ma wykusze od wschodu i południa oraz czterospadowy kopertowy dach kryty gontem z dymnikami z każdej strony. Podobne dachy znajdowały się jeszcze niedawno na budynku klasztornym (Muzeum Przyrodnicze) na Świętym Krzyżu i na dworze w Starej Słupi. Najprawdopodobniej architekturę domu Ozgi Michalskiego wzorowano na jakimś małym dworku myśliwskim. O takim charakterze świadczył również (w czasie gdy właścicielem był pisarz) wystrój wnętrz - poroża jeleni, saren i muflonów, skóry z dzików, jeleni i niedźwiedzia na ścianie.